شعر مرد میدان کربلا 

مرد میدان کربلا

آمدم ای سرزمین کربلا
آمدم ای دشت پر جور و جفا
آمدم با خاندانم آمدم
با تمام کودکانم آمدم
آمدم همراه عباس جوان
با علی اکبرم آرام جان
آمدم با نوجوانان سربسر
قاسمم همره بود در این سفر
آمدم با اصغر نو رسته ام
با گل گلزارم و گلدسته ام
آمدم با امر دادار مجیب
با بریر و با زهیر و با حبیب
آمدم ای نقطۀ میعاد من
بر جفاکاران توئی مرصاد من
آمدم ابلاغ حکم دین کنم
جان فدای مکتب و آئین کنم
آمدم هستی به حق اهدا کنم
دشمنان دین را رسوا کنم
آمدم تا نهی از منکر کنم
در ره دین ترک جان و سر کنم
آمدم تکلیف را اجرا کنم
امر بر معروف را ابقا کنم
آمدم تا کشته دینم شوم
سر به نی در راه آئینم شوم
آمدم از بهر احیاء نماز
سر دهم در راه ذات بی نیاز
آمدم تا اکبر و اصغر دهم
عون و هم عباس و هم جعفر دهم
آمدم تا نوجوانان را دهم
کودکان و پیر مردان را دهم
آمدم تا دین حق احیا شود
دشمن دین نبی رسوا شود
آمدم تا گویم اسرار نهان
فاش سازم حیله های دشمنان
پور زهــرا سبط خیرالمرسلین
با زمین کربلا گفت اینچنین
من حسنیم زادۀ پیغمبرم
پور زهرا نور چشم حیدرم
من حسنیم زیب آغوش رسول
پرورش بگرفتۀ دست بتول
من حسنیم سرور اهل بهشت
گشته ام محصور قوم بدسرشت
من حسنیم مرد میدان نبرد
زادۀ شیرخدایم مرد مرد
من حسنیم خصم بنیان ستم
آشیان کفر را کوبم به هم
من حسنیم زاده عزّ و شرف
سربه راه دین حق دارم به کف
من حسنیم از شجاعان یادگار
روبرویم با یزید نابکار
آن منافق زادۀ اهل دغل
مدعی بر دین و کافر در عمل
آن شقی پور ابوسفیان دون
جدّ او بر دل نبی را کرد خون
آنکه از هند جگرخوارش مرام
برملا فسق و فجور او مدام
بدعت اندر دین حق بنهاده است
دین جدّم در خطر افتاده است
گر نگردد شیوۀ دین برقرار
می کنم با خون خویشش استوار
گر به خون سازم وضودراین زمین
می کنم بر پا نماز و حکم دین
گر جدا رأس من از پیکر شود ..
ور تنم صدپاره از خنجر شود
گر سرم بر نوک نی گردد ز کین
آیۀ قرآن بخوانم ای زمین
گر شوند اهل و عیال من اسیر
نزد ظالم کی شوم سازش پذیر
گر بریزد اشک ماتم ذاکرم
پای میزان بر شفاعت حاضرم
گر سُراید شرح این غمنامه را
تا ابد حکاک ماند در عزا