خدای مهربان من


می دانم ! همیشه خطا از من است... از من که سالهاست گفته­ام “ایاک نعبد”
اما به دیگران هم دلسپرده­ ام.


از من که سالهاست گفته­ام ”
ایاک نستعین” اما به دیگران هم تکیه کرده­ ام.


خدای مهربان من!


چه خود ساخته­ هایی که مرا سوخت

و چه سوختن­ هایی که مرا ساخت


خدایا


بر من این نعمت را ارزانی دار که :


از سوختنم، ساخته ای آباد برجا ماند . . .

که در پی تسلی دادن باشم تا تسلی یافتن

و در پی فهمیدن باشم تا فهمیده شدن . . .


خدایا!


آنگونه زنده ام بدار که نشکند دلی از زنده بودنم

و آنگونه بمیران که به وجد نیاید کسی از نبودنم . . . .


دیگر اینکه


خدای خوب من!

نمی گویم دستم را بگیر

عمری است گرفته ای

مبادا که رها کنی!